راه بانه از سقز می گذرد

از آنجا که مدت ها ست سوالهایی مثل خوره افتاده به جانم که چرا تمام این مسافرها از شیراز و اصفهان وتهران گرفته تا علی آباد کتول و مراغه ی صفلی به بانه می روند؟مگر چه چیز به درد بخوری آنجا پیدا می شود که در شهرخودشان موجود نیست؟یا چه چیزی در بانه هست که در شهر ما نیست و چرا باید سهم ما از این هزاران مسافر فقط توسعه ی فاضلاب باشد؟ تصمیم می گیرم با جمعی از دوستان به آنجا بروم و اوضاع را از نزدیک بیینم.
هنوز در ابتدای جاده ی بانه هستیم که راننده از این که در یک روز وسط هفته آمده و جاده خلوت و امن می باشد اظهار رضایت می نماید که همزمان یک گله 3اف روبه رویمان می آیند،به طوری که مجبور می شویم به خاکی پناه برده و تا آب ها از اسیاب بیافتد منتظر بمانیم،راننده کمی ترسیده است و در سکوتش نعره ها می توان جست.
هوا بسیار خنک است و غبار غلیظی آسمان را گرفته ،انصافا پوشش گیاهی اطراف جاده در فصل بهار دیدنی است ولی در این موقع از سال هیچ چیز قابل به عرضی مشاهده نمی شود.در همه جا اعم از کله ی کوه، دامان دشت و سینه ی سنگ شعارهایی مانند موسوی اصلح و از این دست دیده می شود.در یک جا می توان حدس زد که شعار نویس تا چه اندازه در کارش مصمم بوده چون شیب کوه به حدی است که هیج جنبنده ای نمی تواند در موقعیت فیزیکی مناسب برای سرخاراندن هم قرار گیرد چه برسد به شعار نویسی.
راه پر پیچ و خم را در معیت سه افانی چند ادامه می دهیم،تا این که به گلوگاه بانه می رسیم.یک مامور اخمو که راه را بند آورده است،به صورتی حق به جانب وراندازمان می کند،تا این که یادش می آیدکه اصولا زیره را به کرمان نمی برند و باید این کار را در آن یکی لاین انجام می داد و رخصت عبور می دهد.
وارد شهر می شویم،در همان ورودی متوجه می شویم که بانه شهرداری ندارد .مسافران بسیاری دیده می شوند که خیلی آشفته و بی نظم ماشین هایشان را پارک نموده اند و عشق ال سی دی از خود بی خودشان کرده است. در یک مورد چند نفر که تازه از یک ماشین پیاده شده اند،اتول خود را در همان حالت رها می کنند و به سوی یک پاساژ متواری می شوند.ماهم وارد پاساژ مذبور می شویم،زن میانسالی با یک مغازه دار مشاجره می کند،از قرار معلوم یک ال سی دی را به جای مدل بالاتری از آن به طرف قالب نموده اند.مغازه دار در کمال خونسردی سرش به کار خودش است ،سوت می زند و به او اعتنایی نمی کند.آنطرف تر یک تابلوی نقاشی چشمم را می گیرد،قیمتش را می پرسم،صاحب مغازه پس از این که تمام ناحیه ی زیر گردنش را می خاراند و مقداری هم با گوش مبارکش ور می رود زیر لب می گوید:هه ژده(هجده)،در انتهای سالن یک مغازه دار کولری را که تازه فروخته است با بغل پا به سمت مشتری پرتاب می کند.در یک مغازه ی وسایل ورزشی فروشی یک مبل بادی را می بینم،قیمتش را می پرسم،باور کنید این بار واقعا تصمیم دارم پول بی زبان را به هدر دهم،از او می پرسم که آیا وسیله ای هم برای باد کردن ان همراه دارد؟پاسخ می دهد،اون طور که تو می گی باید یه رو تختی هم همراش باشه که بندازی روش، واقعا برخورد با مشتری این بانه ای ها عالی است.منصرف می شوم. کلا اشیاء داخل پاساژ بنجل آلاتی بیش نمی باشد و با آنچه دست فروش ها در خاج آن –به نصف قیمت_می فروشند فرق چندانی ندارد، هر چه فکر می کنم علت حضور این همه آدم را درک نمی کنم.
از پاساژ فوق خارج می شویم و به چند تا پاساژ دیگر سر می زنیم،همه ی اشیاء و وسایل تکراری می باشند،و ما همچنان چیز بدرد بخوری نیافته ایم که ابتیاع نماییم.به شدت گرسنه ایم و تصمیم می گیریم حداقل یک غذای درست و حسابی بخوریم تا بهره ای از سفرمان برده باشم.به چند رستوران سر می زنیم ولی تمامشان به علت رمضان تعطیل می باشند.تا اینکه یک جا را پیدا می کنیم،چشمتان روز بد نبیند،یک گاراژ که تعدادی صندلی در آن قرار داده اند،بوی گند همه جا را برداشته،اینجا هم مملو از جمعیت است.از گارسون می خواهیم روی میز را تمیز کند،وقعی بر ما نمی گذارد و راهش را گرفته ناپدید می شود.خودمان دست به کار می شویم،سپس غذا سفارش می دهیم،مقداری لاستیک تراکتور با گوجه ی اضافی،که هنوز دل و روده ی مان در عجب است از آن همه کیفیت!
راهمان را گرفته و عازم محل سکونتمان می شویم،به گلوگاه بانه که می رسیم هیچ کس به ما کاری ندارد،مامور مذکور هنوز آنطرف را بازدید می کند و علی الظاهر دوریالی اش سوراخ می باشد.جاده پر است از مسافرانی که قرار است کلی از ان بنجل ها بخرند و لاستیک تراکتور صرف نمایند و دست از پا دراز تر بازگردند.